Chodzę mokrymi od deszczu ulicami, patrzę na zrzucające złote liście drzewa. Po cichu recytuję “Deszcz jesienny” Staffa. Nie myślę, piękno śmierci zapiera myśl – w sercu.
Widzę, jak ludzi naokoło ogarnia depresja. Jesień to sezon samobójców – i dobrze. Będzie luźniej na ulicach. Byleby tylko ich szkaradne, bezduszne groby nie kalały swoją brzydotą moich Powązek. Dlaczego moich? Są tak samo moje, jak każdego zmarłego. Mogłabym tam spędzić wieczność, wpatrując się w kamień.
Skręca mnie, gdy myślę o życiu. Ja się do tego cyrku nie nadaję. Umrzeć, umrzeć… Nie chcę dłużej żyć, dość się napatrzyłam. Dlaczego ludzie wokół samobójstwa robią takie wielkie halo? Przez nich czuję się winna nawet, gdy o tym myślę. A przecież – luźniej by im było na ulicy…
Jestem monotematyczna. Może trochę nudna. Trochę znudzona, trochę przerażona. Dwie paczki żyletek czekają na półce, skalpel noszę w portfelu.
Pada.
Moja wiara w lepsze jutro.
Pada.
Sama się zdziwiłam, że jeszcze nie upadła.
Wiara robi cuda….
Jesien jest piekna tutaj, lecz wyjatkowo krotka.
I masz racje, byloby lozniej. Duzo.
Skalpel w portfelu?…Dobry wybor.
Skąd wiesz, że po śmierci będzie lepiej?
Musisz się dzielić nieswoimi Powązkami przynajmniej ze mną.
Nawet nie wiesz jakie to kuszące, gdy spoglądam na wykładzie za okno i widzę katakumby.
Po co Ci tyle zyletek? Chcesz je zjesc?
bo wiara..
jak aniol..
nie moze upasc..
czasem tylko splywa po policzku..
jak lza..
jedna kropla..
lecz zostaje cale morze..
a morze nigdy sie nie wyczerpuje..
Mam nadzieję, że po śmierci wogóle nie będzie.
Źle mnie zrozumiałaś, Kochanie. One nie są moje-prywatne. One są moje, bo czuję się tak, jakbym tam leżała. Nie mam się więc czym dzielić, ‘posiadanie’ ma w tym wypadku inny sens.
Córeczko – początkowo ta masa zaostrzonych kawałków metalu miała mi służyć do celów artystycznych. Obecnie czekają, aż minie moje niezdecydowanie i wreszcie ich w jakiś sposób użyję.
Zjadać żyletki? Na to jeszcze nie wpadłam. Ale to musi być gorsze niż podcięcie gardła. Nie, dziekuję.
Morze może wyschnąć, jeśli długo nic jego wód nie zasila – ani deszcz, ani rzeka…