Bajka

Wiosna + święta = tłumy

Brzydzę się ludźmi, tym bezmyślnym tłumem, tym motłochem zalewającym ulice. Zbyt rzadko miga mi w nim jakieś spojrzenie z cieniem inteligencji.

Bajka na dobranoc dla grzecznych (?) dzieci:
Dawno dawno temu było sobie szczęśliwe miasto-królestwo, którym rządził mądry i sprawiedliwy król. Poddanym żyło się dobrze i wszyscy byli szczęśliwi, oprócz jednej osoby: zawistnego czarnoksiężnika. Aby zniszczyć ład, wlał on do studni na rynku magiczną miksturę, która mąciła umysły i sprowadzała obłęd na każdego, kto się jej napił. W rezultacie oszaleli wszyscy mieszkańcy – oprócz króla i jego rodziny, którzy czerpali wode z prywatnej zamkowej studni. Zaniepokojony król próbował opanować sytuację, wydając szereg dekretów, które miały poprawić bezpieczeństwo i stan zdrowia mieszkańców, jednak strażnicy i inspektorzy (którzy również popadli w obłęd), uznali je za absurdalne i wcale nie zamierzali ich wypełniać.
Poddani doszli do wniosku, że król oszalał i głośno domagali się abdykacji.
Wtedy matka króla, mądra staruszka, powiedziała do strapionego syna:
“Chodźmy i my napić się wody, wtedy staniemy się tacy jak oni.”
Tak też uczynili – a kiedy tylko napili się wody szaleństwa, natychmiast zaczęli mówić od rzeczy i zachowywać się jak obłakani. Wtedy poddani uznali, że plotki o szaleństwie króla musiały być fałszywe, skoro przemawia on tak mądrze.
I spokój znów zapanował w królestwie, choć ludzie zachowywali się w nim całkiem inaczej, niż mieszkańcy ościennych krajów. Król zaś panował aż do końca swoich dni.

Ale ja wcale nie chcę być taka, jak inni. Nie wiem, co mnie bardziej przeraża – głupota, czy konsekwencje myślenia.
Nie, wiem przecież: głupota. Wolę tak umrzeć, niz upodobnić się do tych, wśród których przyszło mi żyć.