Pejzarz jesienny

Granitowe rżnięte jak kryształ chmury nad całym spektrum żółci i czerwieni rozciągniętym na drzewach… Widok typowy dla zimnych dni pażdziernikowych, jednak – a może przez to – niewielu to dostrzega. Mrówki mieszczańskie wtapiają się w szarość poranka i myszkują w tłoku, handlując i GROMADZĄC – tylko to, co materialne; do głowy im nie przyjdzie unieść oczy wtopione w ziemię pod stopami (w wiecznym poszukiwaniu zgubionej przez innych monety?) by spojrzeć na ostatnie flanki Natury, dumnie i na przekór wszystkiemu wcinające się w blokowiska. Cześć urodzie barokowo zdobionej złotem liści twierdzy oddaję z szacunkiem, lecz z daleka – obawiając się zbliżyć do wielkości w ruinie, by gorzko nie zapłakać nad łatami i plamami na niegdyś świetnej monarszej szacie. Obie strony z ulgą przyjmują istnienie tego złudzenia; ani ja, ani Natura nie mamy dość sił, by rzeczywistość zmienić, kłaniamy się więc sobie jedynie – ona z wyrozumieniem i godnością szumem usypiających gałęzi, ja pokornym skinieniem głowy – wymieniając porozumiewawcze spojrzenia ponad ślepym, szarym tłumem.